Thijs

Annemieke (57), is getrouwd met Wim en moeder van Nienke (25) en Thijs. Op 19 december 2014 overleed Thijs, hij was 16 jaar oud: “Ik zou iedereen zijn foto’s willen laten zien”

Annemieke: “Het was de woensdag voor de kerstvakantie, Thijs had nog een halve dag school in verband met kerstviering van de docenten. We zouden voor het eerst met ons vieren gaan vliegen, we gingen met ons gezin naar het buitenland om kerst te vieren. We waren al druk aan het inpakken. Om 13 uur was Thijs er nog niet en dat verbaasde me. ‘Zullen we alvast gaan eten?’ vroeg mijn man Wim, maar we besloten toch nog even te wachten. Misschien stond Thijs met een buurjongen te praten. Mijn man besloot eerst de hond uit te laten, misschien kwam Thijs ondertussen thuis. Wim ging naar buiten via de garage en in de garage vond hij Thijs. Hij was voorovergevallen, zijn fiets stond op de standaard, de garagedeur was open, zijn sleutels lagen naast zijn hand, hij was bijna in huis. Nienke en ik kwamen op het hulpgeroep af. Thijs ademde niet meer, de kleur van zijn gezicht was onnatuurlijk bleek. Ik ben vrijwilligster bij de EHBO en kan ook reanimeren. Ik begon hem direct te reanimeren samen met Wim, terwijl Nienke 112 belde, later nam de buurvrouw het van me over. De hulpdiensten waren er snel. Thijs werd naar het ziekenhuis gebracht en aan de hart-longmachine gelegd, maar zijn hart heeft niet meer zelfstandig geklopt. Natuurlijk wil je hoop houden, maar eigenlijk hou je jezelf voor de gek. Ik wist dat Thijs niet meer wakker zou worden, hij was hersendood. Thijs was donor, maar zijn organen doneren kon niet meer, door alle medicatie en lange reanimatie was er te veel beschadigd. In het ziekenhuis was een verpleegkundige die ons wees op Make a Memory. Ik heb werkelijk geen moment getwijfeld, ik wilde heel graag nog foto’s van hem en van ons vieren. De fotograaf was snel bij ons, ik weet niet meer hoe ze eruitzag, volgens mij was het een jonge vrouw. Haar aanwezigheid is nooit storend geweest. Ik vind dat heel bijzonder, we merkten niet eens dat ze er was, maar wat ben ik blij dat we het hebben laten doen. Ik ben dolgelukkig met de foto’s, ze zijn prachtig. Het liefst zou ik iedereen de foto’s laten zien. Op vrijdag werd de machine afgekoppeld en stierf Thijs. Na zijn overlijden hebben we obductie laten uitvoeren. De artsen zagen meteen wat er mis was: Thijs had een aangeboren hartafwijking aan zijn kransslagaderen waar niets aan te doen zou zijn geweest. Thijs was zo geboren, hij wist niet beter en wij ook niet. Zijn hartafwijking was niet erfelijk, het was pure pech. Eigenlijk is het nog een wonder dat hij met zo’n slecht hart deze leeftijd heeft bereikt.”

'' Onze kersttijd verliep bizar. Thijs was thuis opgebaard, iedereen die langs wilde komen was welkom, het was enorm druk. De kist van Thijs was gemaakt van het hout van bomen die hier in de buurt gegroeid zijn, net zoals hijzelf. We hadden ook gezorgd voor stiften, zodat mensen iets op de deksel konden schrijven als ze dat wilden. Wim en ik hebben allebei een hechte familie en fijne vrienden die ons steunden zoveel als ze konden. Iedereen heeft zo verschrikkelijk goed voor ons gezorgd, we hoefden nergens aan te denken. Mensen brachten ook eten mee zodat we samen konden eten: het was een liefdevol maar onwerkelijk kerstdiner. We gedenken Thijs ieder jaar op 5 juli, zijn geboortedag en op zijn sterfdatum, 19 december. Die dagen zijn we als gezin altijd thuis en bij elkaar. Ik heb in mijn arbeidsovereenkomst zelfs vast laten leggen dat ik op deze twee dagen altijd vrij wil zijn. De dood van Thijs heeft een enorme impact gehad, onze wereld stond op zijn kop. Nienke en Thijs hadden een enorm hechte band, Nienke mist haar broer ontzettend. Ze woonde net op kamers gaan in verband met haar studie in een andere stad, maar nadat Thijs was gestorven, is haar hele studentenleven anders gelopen dan gedacht. We hebben het huis verbouwd en de kamer van Thijs is veranderd, maar op zijn bed liggen nog steeds dezelfde lakens. We hebben het weleens over verhuizen gehad, maar we hebben toch besloten hier te blijven. Dit is ook het huis van Thijs. Thijs hoort bij ons leven, hij zal altijd een deel van ons gezin blijven. Ik wou soms dat ik kon geloven dat er een hemel is, maar dat kan ik niet en dat vind ik soms wel moeilijk. Dood is dood, denk ik, bij de dood stopt het. Ik ben niet gelovig, maar mijn vader was dat wel. Hij heeft corona gekregen en is gestorven, maar voordat hij overleed heb ik hem toch gevraagd om Thijs een knuffel te geven als hij hem zou zien.”