Lotte

Op 2 juli was ik 36,5 week zwanger van ons 2e dochtertje. Ik ben vandaag 30 jaar geworden. Alles was in orde met de zwangerschap en de baby en alles stond klaar voor haar komst. Ze kon elk moment geboren worden. Ik was duidelijk met de laatste loodjes bezig en steunen en puffen (en klagen) was mijn dagelijkse bezigheid. Het was een zware zwangerschap. Ik had eigenlijk geen complicaties, hoor. Maar de kwaaltjes waar ik al weken last van had en die een moment stilzitten gewoon ondraaglijk maakten maakten het zwaar.

1 dag later, 3 juli 2012, de rust na de verjaardag is wedergekeerd in ons huis. Maar té letterlijk. Het is rustig in mijn buik. Nee, niet rustig. Stil. Bij onze eerste dochter moest ik wel vaker het leven opzoeken dus ik maak me niet direct veel zorgen maar bij deze baby was dat eigenlijk niet nodig. Onze 2e dochter reageerde altijd direct op een aanraking van mij of haar vader of grote zus, maar ze was altijd heel zachtjes. Onze eerste dochter liet vaak op zich wachten maar zette dat echt mijn buik op zijn kop. Maar na een poosje het leven opgezocht te hebben, zonder succes, begon ik wat harder te porren, te voelen, te duwen. Ik kon precies voelen hoe ze lag. Haar rug schuin naar rechts gekanteld. Hoofdje beneden. Billetjes boven. Ik kon haar een beetje heen en weer schommelen maar ze leek als versteend in mijn buik te liggen.Op dat moment heb ik de verloskundige gebeld. Ik kreeg haar niet te pakken. Er was een spoednummer, maar moest ik dat bellen? Was dit spoed? Na even twijfelen heb ik het toch maar gedaan, en zij heeft me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een controle. Ze zouden op me wachten. Onderweg naar het ziekenhuis belde ik mijn man, die op zijn werk was. Hij kwam er nu direct aan. Ik wilde hem nog tegenhouden. Hoe vaak voelen zwangere vrouwen even geen leven meer, en blijkt later in het ziekenhuis alles oké te zijn? Maar ik staakte mijn poging. Laat maar komen. Hij moest vanuit Nieuwegein komen (naar Limburg), dus hij zou er wel even over doen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd er door een verpleegkundige met een CTG-apparaat (dat registreert de hartslag van de baby) gezocht naar de hartslag. Maar niet gevonden. Er werd met een echo gezocht naar het hartje. Weer even later werd er maar weer verder gezocht met het CTG apparaat. Er werd een trage hartslag gevonden, te snel om van mij te zijn, te langzaam voor de baby. Toch heb ik moeite om te geloven dat onze dochter nog leeft. Mijn hele lijf schreeuwt dat het goed mis is. Alles werd klaargemaakt voor een spoedkeizersnede. Toen kwam de opgepiepte gynaecoloog binnen. Hij gooide met 1 beweging het CTG apparaat los en maakte een echo. Binnen een minuut was het duidelijk. Er was geen hartslag bij de baby meer. Zomaar ineens is het leven uit haar geglipt zonder ik het in de gaten had. Er werden erg veel buisjes bloed afgenomen, en met een stapeltje folders over begrafenisondernemers en van make a memory liepen we even later weer naar buiten.

2 Dagen later reden we weer naar het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. Thuis vond ik die valse dikke buik maar ongemakkelijk en vond ik het fijn als ze zo snel mogelijk geboren zou worden. Ook omdat ze dan hopelijk nog zo min mogelijk getekend zou zijn door de dood. Maar eenmaal in de auto onderweg stak ik maar wat graag mijn kop nog even in het zand. Ik was bang dat de dood onze dochter teveel had aangetast en was bang dat ik haar niet mooi zou vinden. Het foldertje van het ziekenhuis waarin dat gevoel staat beschreven verteld me dat alle ouders hun kind toch wel mooi vinden en dat stelt me wel gerust. Het inleiden gaat nog niet zo soepel als gehoopt en pas de volgende avond, 6 juli om 17:30, wordt Lotte geboren. Ze is prachtig en ze lijkt op haar grote zus. Ze is in haar gezichtje weinig getekend door de dood. Ze ziet wit-blauw, waar andere kindjes rozig zijn. En hier en daar laat de huid los en zijn er ontvelde plekken en ik bedenk me dat het maar goed is dat ze geen pijn meer voelt. Samen met de verpleegkundige kleed ik haar aan. Wat is ze een slap lappenpopje, en er komt wat bloed uit haar neusje en dat druipt op haar hagelwitte pakje. Er worden hand- en voet-afdrukjes gemaakt en er wordt een lokje haar afgeknipt. De volgende dag gaan we weer naar huis. Onze dochter Sarah ontmoet haar zusje. "De baby slaapt" zegt ze. Later leert ze dat de baby Lotte heet en zegt ze:"Lotte slaapt". Weer een paar dagen later is ze al dat slapen van de baby wel beu en roept ze heel hard: "WAKKER WORDEN!!"

Aan het begin van die eerste avond thuis komt er een fotograaf van Make a Memory. Hij maakt foto's van Lotte, van ons als gezin zoals de situatie is. Ik heb het gevoel dat ik me er teveel mee bemoei. Wil hem helpen maar blijk alleen maar tegen te werken en hou er maar gauw weer mee op. De man is verder vrij stil en bijna onzichtbaar. Maakt foto's van de plaatjes die ontstaan maar vraagt verder nergens om.

Vrijdag 13 juli is de uitvaart. Het is een drukbezochte uitvaart voor een mensje waarvan alleen mijn man, mijn dochter en ik het voorrecht hadden haar in leven te mogen kennen. Er is mooie muziek, zelfgeschreven teksten en foto's. Als we daarna thuiskomen, mijn man en ik samen want onze dochter is niet mee geweest omdat ze nog te klein is, voelt het heel leeg. Zo'n zoete inval als het de afgelopen dagen is geweest, zo kaal is het nu. We openen de brievenbus en vinden daar de foto's van de fotograaf van Make a Memory. Prachtige foto's! De foto's die ze in het ziekenhuis hadden gemaakt zagen er uit als crime scene foto's maar deze foto's zijn echt heel erg mooi. Afgedrukt in zwart/wit in een mapje. Maar ook een CD erbij met de digitale bestanden. Bewerkte foto's en de niet-bewerkte foto's. Deze foto's kunnen we met trots laten zien aan mensen. Kunnen we met een goed gevoel in huis wegzetten en ophangen. Het is heel ingetogen. En hoe fijn is dat? Want wij zijn ontzettend trots op dit meisje! En we laten haar graag zien, want ze is onze dochter en zij hoort erbij!

Inmiddels is dit alles alweer bijna 11 jaar geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Inmiddels is ons meisje boven niet meer alleen. Ze is sinds enkele maanden samen met haar papa in de hemel die ons ook veel te vroeg heeft moeten verlaten. Maar ik ben er zeker van dat ze met zijn twee de tijd inhalen. En ik kan alleen maar hopen dat als mijn tijd komt, dan ook de tijd verstomt.