Jason

Het is oktober in het jaar 2019 dat Wesley en Debbie hun zoon Jason vlak na de geboorte verloren. Totaal onverwacht werden zij ouders van een overleden kindje. Mede dankzij het ziekenhuispersoneel heeft het stel gekozen om foto’s te laten maken door stichting Make a Memory. Zij willen graag hun verhaal delen omdat Wesley en Debbie beseffen dat het iedereen kan overkomen en dat alle ouders van een ernstig ziek of overleden kind kosteloos een beroep op de stichting kunnen doen. Zij adviseren om daar gebruik van te maken,

Juist nu, op het moment dat het nog kan…

‘Iedereen die langs is geweest om kennis te maken met Jason en in zijn geval ook direct afscheid te nemen van hem is inmiddels weer naar huis. We zijn nog even alleen met hem om hem te knuffelen en alles te zeggen wat we hem nog wilde mee geven. Een tijdje later komt de arts binnen. We benoemen dat we vermoeden dat Jason zojuist is overleden. Ze luistert naar zijn hartje en bevestigd ons vermoeden. Om 6 uur zaterdagochtend 12 oktober 2019 wordt dan ook definitief zijn overlijden vastgesteld.

We zijn weer even alleen met hem en bellen iedereen die nog niet op de hoogte was om onze blijdschap gecombineerd met ons grootste verdriet met hen te delen. De verpleegkundige die de dagdienst heeft komt kennis maken en geeft aan ons ook te gaan helpen met de regelzaken. “o ja, we moeten natuurlijk ook veel gaan regelen”. Ze geeft ons vast een pak folders die we op ons gemak eens kunnen doornemen. Dit zijn folders van stichtingen die je helpen met blijvende herinneringen maken nu je kindje nog bij je is en waar je later veel aan hebt. Ze vraagt ons ook of we foto’s willen. Stichting Make a Memory is een stichting die foto’s komt maken als blijvende herinnering voor later. Hier moeten we even over nadenken. Ik ben enorm ziek van de pillen om de borstvoeding te stoppen en heb enorme naweeën, om dan “leuk” op de foto te gaan voelt niet direct goed. De verpleegkundige zegt “denk er even over na, mijn ervaring is wel dat de foto’s enorm mooi zijn en dat je amper merkt dat de fotograaf op je kamer is”.

Vervolgens wordt er op de deur geklopt en komt er weer visite binnen. De folders verdwijnen dan ook op het kastje langs mijn bed en alle aandacht gaat weer naar Jason. De verpleegkundige benoemd ook nog dat we de Dela niet moeten vergeten te bellen. “Ow ja, natuurlijk die ook nog” Wat zijn we blij met iemand die ons helpt aan alles te denken.

Na enige tijd komt de verpleegkundige terug en vraagt ons of we al weten wat we willen met de foto’s want de stichting moet dan nu wel gebeld worden zodat hen opzoek kunnen naar een fotograaf die zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kan komen. Ze zegt “ik help jullie en beloof dat ze mooi worden. We gaan Jason dan samen aankleden en maken mooie voetafdrukjes. Hier heb je dan later ook mooie foto’s van.” Dat klinkt wel speciaal en we kijken nog eens in de folder. Jeetje zulke mooie foto’s kunnen wij zelf nooit maken. De verpleegkundige belt met de stichting en niet veel later komt ze vertellen dat ze binnen twee uur aanwezig zullen zijn.

In de tussentijd zorgen we dat we er netjes uitzien. Hier zijn we afgelopen uren helemaal niet mee bezig geweest. Daarnaast had ik veel last van naweeën en was ik erg beroerd van de medicatie die ik kreeg om de borstvoeding te stoppen.

De verpleegkundige komt vragen of we klaar zijn de fotograaf is er. Hij komt binnen en stelt zich voor. (als je ons nu vraagt hoe deze beste man heet of eruit ziet, kunnen wij dit niet meer vertellen). Het enige wat ons echt bij is gebleven is dat hij heel lief was en foto’s maakte zonder dat we door hadden dat hij überhaupt in de kamer aanwezig was. De verpleegkundige had verteld dat het mooi was Jason op dat moment aan te kleden en voet/hand afdrukjes te maken. Het bed van Wesley was naar het midden van de kamer verplaats. Omdat ik nog niet uit bed kon hebben ze zijn bed daarnaast gereden zodat ook ik toch bij deze “speciale momenten” kon zijn. Wesley was direct vader, hoe makkelijk jij Jason vastpakte, aankleden en hem liefde gaf was uit puur vaderinstinct geboren!

De fotograaf nam alle tijd. Zo knap en bijzonder hoe iemand zo dichtbij foto’s maakt maar zo ver weg aanwezig is. We zijn onder de indruk en weten nog goed hoe we die hele dag tegen onze omgeving hebben verteld dat het zo speciaal was en hoe enorm we uitkeken naar de foto’s.

Ongeveer een week later was het zo ver. We kwamen thuis van de crematie. Definitief afscheid hebben we moeten nemen van ons mannetje, nu gaan we hem “nooit” meer zien. Maar de kraamhulp komt al snel met de post. De foto’s van Make a Memory. Wat speciaal dat we deze net vandaag toegestuurd krijgen zeg. De dag dat we denken hem “nooit” meer te gaan zien.

We merken beide dat we zenuwachtig zijn. We openen de envelop en openen eerst “een boekje”  wat erin zit. Het is een vijfluik van de foto’s. Onze adem wordt even weggenomen. Wauw!! Met deze foto’s voelt het direct alsof we weer samen zijn. De foto van “ons gezin” spreekt ons beide zo aan dat we eigenlijk vrijwel tegelijk zeggen deze komt op canvas in de woonkamer. We worden alleen maar meer nieuwsgierig en stoppen snel de usb stick in de televisie. Samen kijken we alle foto’s. De ene nog mooier dan de andere. Alle momenten die we zelf misten op onze eigen foto’s hebben we nu ook compleet.

Jason zijn korte maar mooie leventje is met deze foto’s compleet. We beseffen ons dat we intens gelukkig zijn. Het verdriet is groot, het gemis is voelbaar maar met de foto’s van Make a Memory kunnen we het zwarte gat opvullen met herinneringen die we vol trots maar al te graag aan onze omgeving laten zien!’