Blog 3: De helende kracht van schrijven

Ik zit op ons bed in het Ronald McDonald Huis in Utrecht. Pas bevallen, ons meisje op de IC, uitgeput van de spanning en pijn in mijn hele lijf. Ik heb maar één ding te doen: slapen. Maar ik zit daar, opengeklapte laptop, en de wijzers van de klok kruipen naar middernacht. Ik MOET schrijven. De drang is niet te onderdrukken. Ik weet dat als ik niet schrijf, ik ook niet slaap. Dus dwars tegen alle adviezen in schrijf ik. Ik laat de woorden uit me stromen. Al mijn gedachten, al mijn gevoel, stroomt via mijn vingers de laptop in. Mijn trots en liefde, mijn zorgen, mijn angsten, alle vragen die in mijn hoofd rondzingen: ik vertrouw ze stuk voor stuk toe aan het papier.

Al schrijvend verken ik mijn gedachten en gevoelens. Langzaam voel ik de rust in mijn hoofd en hart terugkeren. Gedachten en gevoelens rennen niet langer rondjes in mijn hoofd. Ze zullen me niet wakker houden. Ik klap de laptop dicht, knip de lamp uit en draai me om. Morgen weer een nieuwe dag.

Schrijven heeft een bijzondere, helende kracht. Dat ontdekte ik in de spannende achtbaan tijdens het korte leven van ons dochtertje. Ook nadat zij overleed, bleef ik schrijven. Ik schreef over de lege plek, de pijn, het verdriet, hoe stilte schreeuwt en lawaai verstilt. Ik schreef over hoe ons hele leven veranderde, ontdekte hoe ik terugverlangde naar vroeger en toch ook niet. Ik wilde niet meer worden wie ik was, maar ook niet blijven in deze pijn. Ik schreef me een weg naar boven, dwars door de rouw heen en langzaam maar zeker voelde ik het leven weer door mijn lijf stromen.

Rouwen is jezelf opnieuw uitvinden
Rouwen is jezelf opnieuw uitvinden. Wie je was is verdwenen, wie je worden wilt nog een raadsel. Eén ding wist ik vanaf dat allereerste moment zeker: ik word weer gelukkig. Ik wil weer ten volle kunnen leven, genieten en zijn in het moment, omdat ons leven niet stopt met het hare. Al schrijvend verweefde ik de rouw in ons leven en voelde ik meer en meer hoe het leven weer ruimte in kon nemen.

Verwonderd constateerde ik welke grote rol het schrijven in het rouwproces innam. Dit wilde ik delen. Niet zozeer het schrijven van herinneringen, maar het doorleven van de pijn, het gemis, maar óók het jezelf opnieuw uitvinden, een weg vinden door de rouw heen naar boven, het leven weer in. Zodat er weer ruimte komt om te leven, écht te leven. Leven met hoofdletters.

Schrijf je Rouw
Zo ontstond in 2019 Schrijf je Rouw. Het is inmiddels uitgegroeid tot een prachtig online programma, waarin iedereen die een dierbare verliest, diezelfde reis af kan leggen. Omdat jóuw rouw uniek is. Al schrijvend verweven deelnemers de rouw in hun leven. Leggen ze herinneringen vast, vinden ze zichzelf opnieuw uit. Ze ontdekken wie ze zijn en wat ze nodig hebben in rouw.

Een aantal maanden lang loods ik hen door het programma heen. De reacties zijn waardevol. Deelnemers krijgen weer grip op hun gedachten en gevoelens. Zien hoe rouw voor hen als individu werkt. In de maandelijkse online meeting ontmoeten we elkaar. Allemaal mensen met verlies, maar tegelijk allemaal mensen met een verlangen om te leven met dat verlies, of ondanks dat verlies.

Nooit had ik durven dromen dat ik door het overlijden van ons kind anderen zou mogen ondersteunen in hun verlangen naar leven. Maar het roer ging volledig om. Met Schrijf je Rouw én met het schrijven van levensverhalen. Want ook dat is iedere keer weer prachtig, om mensen een periode van hun leven in handen te geven. Een periode met impact, gebeurtenissen die hen vormden, die ze een letterlijke plaats willen geven om ook weer voluit in het leven te kunnen staan. Want dat kan, voluit leven. Ook na verlies. Of misschien wel júist na verlies.