Het is januari 2018. In mijn armen ligt het mooiste meisje van de wereld. Althans, dat vind ik. Wat de rest van de wereld vindt, interesseert me totaal niet. Ik geniet van het kleine wonder in mijn armen. Aimée is net drie weken oud. Ik druk mijn neus in haar haartjes en snuif die typische babygeur diep op. Haar geur, het geluid van haar tevreden knorretje, iedere streep en vouw in haar gezichtje, de naar beneden wijzende mondhoeken, haar eigenwijze dopneusje, het gevoel van haar huid op de mijne: ik probeer elk detail in mijn cellen op te slaan. Ik wil haar onderdeel maken van mij, want dit kleine meisje blijft maar even.
Aimée is geboren met een ernstige hartafwijking. Tijdens de zwangerschap hoorden we dat de kans op een operatie klein was. Klein, maar niet onmogelijk. Wat de uitkomst na de geboorte ook zou zijn, we gunden haar kwaliteit van leven; hoe kort of lang haar leven ook zou zijn. We gunden haar een plekje thuis, veilige armen en een warm welkom in ons gezin. En wie weet zou ze wel een leven lang blijven, als een operatie mogelijk was en zou slagen.
“Elke hartslag van haar pompt pure liefde door onze lijven”
De geboorte verliep vlot. Anderhalf uur lang knuffelden we samen voor ze naar de NICU vertrok. Na vijf dagen op deze wereld kwam daar het vernietigende nieuws: Aimée kon niet geopereerd worden. Niemand weet hoe lang ze zal leven. Een paar weken, een paar maanden, misschien een jaar? Onze grootste wens was dus dat plekje thuis. Dus nu ligt ze hier, in mijn armen, en wil ik elk detail van haar in me opzuigen. Niemand weet hoe lang we samen zijn en tot die tijd willen we intens genieten van dit tevreden meisje. Ontspannen ligt ze in mijn armen, alsof ze alle tijd van de wereld heeft. De tijd zit haar niet op de hielen. Ze is er. Dat is voldoende. En hoe verdrietig het ook lijkt, wij voelen vooral hoe elke hartslag van haar pure liefde door onze lijven pompt.
Op 12 januari, een paar dagen later, gaat Aimée onverwacht hard achteruit. Haar hartje trekt het niet meer. De huisarts en de kinderthuiszorg ondersteunen haar samen met ons in die laatste uren. Lekker thuis, in het hoekje van de bank. De kinderverpleegkundige belt die avond naar Make a Memory. Net voor middernacht staat er een dame van middelbare leeftijd mét camera in de kamer. Ze geeft ons alle ruimte om simpelweg te zijn en legt elk waardevol detail vast. Niet alleen de details van ons meisje, maar ook de details van afscheid nemen, langzaam loslaten, koesteren nu het nog kan in de wetenschap dat straks het ‘nooit meer’ aanbreekt.
Liefdevol loslaten
Die nacht laten we ons meisje liefdevol los. Het definitieve nooit meer is aangebroken. Nu, ruim drie jaar later, sta ik regelmatig voor de fotowaaier die we ontvingen van Make a Memory. Dan aai ik nog even over haar wangetje, sta ik stil bij de pure liefde waarin we haar loslieten. En steeds vaker denk ik ook aan die dame, die fotograaf, die zo laat in de avond vrijwillig bij vreemde mensen op de stoep stond. Wat zag ze? Wat dacht ze? Hoe verder de tijd verstrijkt, hoe meer mijn respect voor haar werk toeneemt. Ik voel hoe de dankbaarheid tot in de diepste vezels van mijn zijn verankerd ligt. Dankbaarheid, omdat zij haar nachtrust opzij wilde schuiven. Dankbaarheid, omdat zij het aandurfde om foto’s te maken van een stervende baby. Dankbaarheid, omdat zij ons de mogelijkheid gaf om deze laatste momenten een leven lang te koesteren. En stiekem hoop ik dat zij - wie ze ook is en waar ze zich ook bevindt - iets van die dankbaarheid voelt.
Arianne Wennekes is een rouwcoach en oprichtster van 'Schrijf je Rouw'. Voor stichting Make a Memory schreef ze drie blogs over het verlies van hun dochter Aimée. De drie blogs zijn allemaal te lezen op Troost.nl.
Lees hier
blog 2: Een gouden brokje herinnering.
blog 3: De helende kracht van schrijven.
