“Willen jullie al gebruik maken van de mogelijkheid om foto’s te laten maken door Make a Memory?” De coördinator van de Kinderthuiszorg kijkt vertederd naar de kleine Aimée in mijn armen. Ook mijn blik rust op het kleine babytje in mijn armen. Mijn vinger glijdt heen en weer over haar wangetje. Haar huid is zijdezacht, de kleine, gladde babyhaartjes geven een bijzondere tinteling aan mijn vingers. Het is een bijna verslavend gevoel. Elke aanraking zuig ik in me op.
Het is een paar dagen voor het overlijden van Aimée, iets waar wij ons op dat moment totaal niet bewust van zijn. We weten dat het leven van Aimée eindig is, maar het kan nog zomaar een aantal maanden duren.
Met een zucht kijk ik op naar de coördinator van de Kinderthuiszorg. “Ja, dat doen we wel, die reportage, maar nu nog even niet” antwoord ik op haar vraag. “Ik wil er nu gewoon nog even niet aan denken dat dit niet voor altijd is. Ik wil die reportage wel, maar deze week willen we even net doen of er niets aan de hand is. Vanaf volgende week mag er bezoek komen en zullen we ook kijken op welk moment we gebruik willen maken van Make a Memory.”
“Ik begrijp je helemaal,” reageert de verpleegkundige, “geniet er nu maar even van. Maar weet dat we elk moment voor jullie bellen, zodat jullie die waardevolle foto’s straks hebben.”
Ineens lijkt Make a Memory overal
Make a Memory. Ik had er al eens van gehoord, maar het was tot het moment dat we hoorden dat Aimée zou overlijden een ver-van-mijn-bed-show. Ik wist wel dat ze foto’s maakten van kinderen ergens rondom hun overlijden. Prachtig doel, maar echt voelen deed ik het niet. Maar sinds we hoorden over de korte levensverwachting van Aimée, lijkt Make a Memory ineens overal. De verpleegkundigen op de NICU in het WKZ noemden Make a Memory al. Het ziekenhuispersoneel in Zwolle ook. En nu dus de Kinderthuiszorg. Iedereen lijkt zich bewust van de meerwaarde van Make a Memory.
Slechts een paar dagen na het gesprek van de Kinderthuiszorg staat een fotograaf van Make a Memory in onze huiskamer. Aimée gaat onverwacht hard achteruit en zal die nacht overlijden. Nu, drie jaar later, koester ik de foto’s van die bijzondere reportage. Deze foto’s tonen de meest intieme momenten van ons leven. Die nacht voelt nog intiemer dan de middag waarop ons meisje ter wereld kwam. Zoals we toeleefden naar het moment dat ze uit mijn buik kwam, om in onze armen te belanden, leven we nu samen toe naar het moment waarop ze voor altijd haar lichaam zal verlaten. Het is een vreemde mengeling van rauwe pijn en pure liefde. Zoals ze hartslag voor hartslag dichterbij ons kwam, raakt ze nu hartslag voor hartslag verder van ons weg. De foto’s waarin die intieme afscheidsreis is vastgelegd zijn goud waard.
De fotograaf geeft ouder een stukje van hun kind terug
Make a Memory geeft ouders een heel klein stukje terug van die intense momenten, van samenzijn, van verbinding, van liefde. Door de foto’s geven ze je als het ware een heel klein stukje van je kind terug. Een gouden brokje herinnering. Een gouden brokje liefde. Samen met al die andere gouden brokjes vormt het een prachtige herinnering aan wat was.
Als je kind overlijdt, wil je het liefst ieder detail bewaren, vasthouden, koesteren. De foto’s dragen daar een stukje aan bij.
Elke verpleegkundige, elke arts, elke maatschappelijk werker die ons op het bestaan van deze stichting wees, heeft voor ons een stukje bijgedragen aan de mogelijkheid tot het koesteren van bijzondere, intieme en waardevolle herinnering. Dus werk je in de zorg, hoor je over een kindje in je omgeving: schroom niet om ouders te tippen. Je kunt hen zomaar dat ene gouden brokje liefde bezorgen.
Arianne Wennekes is een rouwcoach en oprichtster van 'Schrijf je Rouw'. Voor stichting Make a Memory schreef ze drie blogs over het verlies van hun dochter Aimée. De drie blogs zijn allemaal te lezen op Troost.nl.
Lees hier
blog 1: Liefdevol Loslaten.
blog 3: De helende kracht van schrijven.
