In 2015 werd ik voor de eerste keer moeder. Alles stond klaar. Ik was er klaar voor. Maar ik was
helemaal niet voorbereid op wat er gebeurde. Mijn prachtige voldragen zoon, Hugo, werd compleet onverwachts levenloos geboren.
‘Gelukkig ben je nog jong’. Hugo was nog geen uur dood of daar was hij al. Terwijl ik met mijn nog warme overleden baby in mijn armen lig. Mijn toekomst is zojuist in één klap uiteen gespat. Alle dromen die ik had over ons leven samen liggen aan diggelen. Nog voordat het echte verdriet kan toeslaan, nog voordat ik me besef dat dit echt over ons gaat, probeert iemand me al te troosten. Met de hoop op een nieuwe baby. Ik wil helemaal geen nieuwe baby. Ik wil dit kind. Mijn kind. Hugo.
Ik wil niet getroost worden. Er valt niets te troosten. Mijn prachtige, volmaakte en volgroeide zoon is dood. En er is niets in de wereld wat dat goed kan praten. Geen enkel woord kan dit verdriet verzachten. Hoe goedbedoeld ook. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen, ik wil Hugo.
Ik beland in een wereld die volkomen vreemd is en aanvoelt als een jas die niet past. Al mijn
verwachtingen van het moederschap moet ik bijstellen. Ik heb geen baby om voor te zorgen. Ik heb alleen mijn verdriet en de oneindige liefde die ik voel voor onze zoon. Ik ontdek dat dit de enige troost is die helpend is. Hij hoort bij ons, voor altijd. We schreven niet voor niets op zijn
geboortekaartje ‘wij zijn voor altijd jouw papa en mama en jij bent voor altijd onze zoon’.
Alhoewel die eerste weken zwaar en moeilijk zijn, weet ik te overleven. Ik ontdek dat het leven
doorgaat en dat ik steeds meer troost kan vinden. In mijn dagboek, in gedichten, in muziek, in de mensen om me heen, in onverwachte ontmoetingen, in de zon die schijnt, in mijn bezoekjes aan de begraafplaats, in het noemen van Hugo’s naam en zelfs in het voelen van de pijn. De pijn, die hard en genadeloos is. Die onverwachts toeslaat en me onderuit haalt als ik eraan toegeef. En ook als ik dat niet doe. Tegelijkertijd koester ik de pijn. Want deze pijn, dat kan alleen maar liefde zijn.
Hiske Kuilman begeleidt als verliescoach ouders die een baby zijn verloren rondom de zwangerschap of de bevalling. Daarnaast geeft ze trainingen en lezingen over babyverlies aan professionals in de geboortezorg. Ze verloor zelf in 2015 haar zoon Hugo tijdens de bevalling.
