"Omdat ik verschillende kinderdagverblijven run, ben ik helaas wel vaker geconfronteerd met het overlijden van een baby tijdens of kort na de geboorte. Omdat het zo ver van mij af stond, kregen deze moeders voor mij altijd een zwart randje."
Als ik ze zag, dook ik het liefste weg.
"Niet uit onwil, maar uit angst. Omdat ik simpelweg niet wist wat ik moest zeggen. Toen Aimée na de bevalling in mijn armen lag, was een van mijn eerste gedachten; ‘nu ben ik ook zo’n moeder die haar kind verloren is. ‘Zullen mensen mij voortaan ook uit de weg gaan?’. Het antwoord is helaas; ja."
"Overigens geldt dit lang niet voor iedereen. Maar ook ik was iemand die deze moeders en vaders liever meed dan een gesprek aan te knopen, dus ik neem ze niets kwalijk. Ik kan mijzelf nu wel voor mijn kop slaan."
Hoe kon ik dat negeren?
Iedere moeder, met een levend of overleden kind, is ontzettend trots en praat graag over zijn of haar zoon(s)/dochter(s). Onlangs zei een moeder van een overleden dochter tegen mij: ‘Ik hoop soms dat iemand vraagt, heb je kinderen? Zodat ik eindelijk weer eens over haar kan praten’.
"Ook vraag ik me af, zullen mensen denken dat ik slechte herinneringen heb aan mijn zwangerschap of zelfs, dat ik liever nooit zwanger was geweest? Dat ik wens dat ze nooit geboren was om me dit leed te besparen? Niets is minder waar. Ik kijk geregeld met een warm gevoel mijn zwangerschapsfoto’s terug en ben eeuwig dankbaar voor de 9 maanden die ik van haar heb mogen genieten. Ik moet lachen om de zorgen die ik toen had; krijg ik wel of geen striae, blijf ik paardenpoten de rest van mijn leven houden en de gordijnen van de Kwantum die nog duizend omzwervingen maakte door ongeveer al hun filialen waardoor straks mijn babykamer niet op tijd af zou komen."
Bevallen van haar, de eerste ogenblikken nadat ze geboren was, haar wiegen, kussen en knuffelen, ik had het nooit willen missen.
Als ik naar de foto’s kijk maakt mijn hart een sprongetje van geluk. Ik zie alleen maar mooie dingen, wat was ze prachtig, bijzonder en wat ben ik trots. ‘Dit meisje was uit het sterkste hout gesneden, om die omstrengeling zo lang te overleven’. Ik had haar niet willen missen, maar ik had haar het leed wel degelijk willen besparen.
Dus ook een moeder waarvan haar kindje is overleden is te benaderen. Ook al weet iemand niets te zeggen, blijft er een stilte of gebrek aan woorden. Ook dat is goed.
Alles is beter dan negeren.
Tess Daalhuizen is moeder van Aimée* en eigenaresse van een vijftal kinderdagverblijven in Utrecht en omgeving. Ze woont sinds kort met haar partner in de Bilt, na jaren in het centrum van Utrecht te hebben gewoond. Op 7 januari 2017 overleed haar dochtertje, een aantal dagen voor de uitgerekende datum, in haar buik aan een navelstreng omstrengeling.
