Papa worden, vol in verwachting op wat komen gaat.
Niet kunnen wachten op het nieuwe leven wat in de buik van je vrouw ontstaat.
Dromen over zijn eerste stapjes en hapjes...
Jouw zichtbare vlees en bloed maakte heel het leven goed.
Een leven als gezin stond voor de deur en gaf ons leven zo veel kleur.
Tot dat ene moment dat niemand herkend kan voelen of beleven,
het leven is niet aan je kindje gegeven.
De arts keek mij recht in mijn ogen, die ik later niet meer kon drogen.
Ons kindje, onze grote vriend, dit heb je echt niet verdiend.
De stilte, toen onze zoon werd geboren.
Gaat echt nooit meer bij ons verloren.
We hadden je graag horen huilen
en je had bij elke pijn en angst in onze armen je mogen verschuilen.
Mensen zeggen ons, het had zo moeten zijn.
Die woorden doen ons zo verschrikkelijk pijn.
Dit had niet zo mogen zijn. Voor elke baby hoe groot of hoe klein.
Gods wil heeft hier ook niks mee te maken.
Want er is geen enkele God die je zo wil raken.
Ons kindje is op een plek hier heel erg veel weg,
Waar hij rustig kan spelen, zonder risico op pech.
Vraag gerust hoe het met ons is.
Vraag ons hoe het is met het gemis.
Wees ook niet bang hier om te vragen.
Om gericht en lieve aandacht zal je ons nooit horen klagen.
De normaalste dingen in het leven doen pijn.
Het is normaal dat er net geboren baby’s zijn.
Dat moeders trots met hun kinderwagen lopen te pronken.
En baby’s naar hun pas ontstane leven lonken.
Maar bij ons staat het even stil en doet het normale leven pijn.
Omdat we net als jullie bij ons levende kindje willen zijn.
Christiaan Wallaard
